پیشرفت های اولیه بر فناوری نیروی محرکه آسانسور

پیشرفت های اولیه بر فناوری نیروی محرکه متمرکز بود. موتورهای بخار در دهه‌های 1850 و 1860، سیستم‌های هیدرولیک در دهه‌های 1870، و موتورهای الکتریکی در دهه 1890 سرویس آسانسور (که در بشالای بالابر آسانسور یا پایین چاله آسانسور نصب شده بودند) آسانسورها را از طریق آرایش‌ها و طرح‌بندی‌های مختلف نیرو می‌دادند. ارتفاعات، پیکربندی های مختلف ساختمان و حرکت عمودی کارآمد. ماشین‌آلات و طناب‌های دوار، پیستون‌های هیدرولیک یا ترکیبی از آن‌ها نیرویی رو به بالا برای کشیدن یا فشار دادن محفظه مسافر و محفظه بار به بالا و توقف ایمن، هموار و دقیق در مقصد مورد نظر ایجاد می‌کنند.

پیشرفت در فناوری نیروی محرکه کنترل گرانش را امکان پذیر کرد، اعتماد عمومی را به آسانسورها تقویت کرد و به موفقیت گسترده ای منجر شد. تبلیغات در ابتدا ریشه های صنعتی آسانسور را با تمرکز بر ماشین آلات نشان می داد (شکل 2)، اما به زودی فضای داخلی مجلل آسانسور تمرکز را به مسافران معطوف کرد و آسانسورها بخشی از هدف معماری یک ساختمان شدند.
کنترل اصطکاک کاهش سرعت و توقف ایمن، کنترل شده، روان آسانسور از اهمیت بالایی برخوردار است.آسانسورهای کششی اصطکاک را متعادل می کنند.

و رابط بین طناب (یا تسمه) و نوار محرک، چه "طناب" یک طناب کنفی، کابل فولادی، تسمه فولادی با روکش پلی اورتان یا عضو تعلیق فیبر کربنی باشد. ابداعات در طناب زدن (با طناب زدن یک به یک و دو به یک، آرایش های هیدرولیکی زیر و روبه رو و طناب دار) و سایر پیشرفت های تکنولوژیکی مجموعه ای از اختراعات را از نیمه دوم قرن نوزدهم تا قرن بیستم به همراه داشت. شکل 3، 4). این پیشرفت ها در ماشین آلات آسانسور و نیروی محرکه به نفع مسافران و معماران بود زیرا آسانسورها سریعتر و بزرگتر شدند.